راه یا بی راهه در منطقه

خبر تبریز :وقتی داشته های شهرستان هریس و نوشته‌های خودم و وظایف مدیران موفق شهرستان هریس را مرور می کنم ویژگی ممتازی تحت عنوان «بومی بودن مدیر» دریافت نمیکنم و به نگرش می رسم که مهم‌ترین شاخص انتخاب مدیر برای تصدی یک اداره، شاخص شایستگی و رویکرد «شایسته سالاری» است،با آنکه «بومی» بودن تنها یکی از مولفه هایی شایسته تر بودن برای مدیر شدن است. در کنار همه مولف‌های تعریف شده، ویژگیهای مهم دیگری چون «آگاهی داشتن » و «احاطه بر محیط و اداره » از مولفه‌های مهم مدیر شدن است. با اینحال همه‌ی مابه سبب تاثیر گرفتن از جریانات سیاسی، سیاست و سیاسیون سالهاست که شهر و شهرستان هریس وارد کش و قوس‌های فراوانی کردیم. در این میان نماینده حوزه بعنوان یک چهره‌ سیاسی موثر و اهر بعنوان مرکز حوزه انتخابیه که در عرصه کلان سیاسی کشور و به سبب فعال اجتماعی خود در این مسیر نقش اساسی را ایفا کرده است ما را از رسیدن به توسعه باز می دارد آن دو اغلب تلاش می‌کند در مواقع مطلوب! خود از شعار بومی بودن مدیران و در مواردی از غیر بومی بودن مدیران به عنوان ابزاری مفید در جهت نیل به اهداف خود استفاده نمایند که حاصل آن جز ناکامی فضای اجرایی شهرستان هریس نبوده است. به عقیده ما باید یک بار برای همیشه این موضوع را در نزد افکار خود و عموم جامعه و جریان‌های سیاسی – اجتماعی به روشنی تبیین کنیم که هدف از طرح موضوعاتی چون بومی یا غیر بومی بودن یک مدیر چیست؟ و این امر چه تاثیری در روند موفقیت یا توسعه شهرستان هریس داشته است؟ برای نیل به این هدف، بهترین بستر همین رسانه‌ها و در راس همه آنها، کانال های خبری و گروه های فعال و کاربران فهمی انهاست، که باید با تحلیل های خود در روشنگری آحاد مردم نقش موثری ایفا کنند.

انتخابیه با آن همه کثرت جمعیت نسبت به شهرستان هریس، که در معرفی کاندیداها و انتخاب نماینده حوزه دارد میتواند نقش اساسی را در انتخاب راه توسعه برای خود را بازی کند ( ۹۵ درصد کاندیدها و منتخبین مردم حوزه اهری بودند و خواهند بود به همین سبب اولویت توسعه برای خودشان هست نمونه اتمام اتوبان از سمت اهر ) به همین دلیل شهرستان هریس و مردم آن راهی جز پیروی، اطاعت و فرمانبرداری محض از اهر، نماینده و مجموعه مدیریتی حوزه و… را ندارد یعنی شهر هریس و شهرستان هریس جهت حرکت در راه توسعه خود جز قبول شرایط و پذیرش مدیران اهری حرفی برای گفتن ندارد (از وقتی حوزه یکی شده است) مدیران با سابقه‌ای با بیست سال به بالایی اهری در هریس نمونه بارز چنین پذیرش و سیاست اجباری و تحمیلی است. موارد فوق الذکر و تحلیل کوتاه ناقص ما در قسمت اول نوشتار ” راه یا بیراهه “، پذیرش، انتخاب و گزینش مدیران از ناحیه اهر، در اکثریت مواقع خارج از اداره مردم ما بوده و صرفا بر اساس تحمیل شرایط و خواست اهر و نماینده حوزه است. برای رسیدن به این مقصود پذیرش،ایجاد دعوا و بحث های بی ثمر و بی دردسر “مدیر بومی و غیر بومی ” در هریس یک راه سهل الوصول برای اهداف خاص است. در این راه ملاک اصلی در عدم توسعه هریس که پیشتر گفته شده و در قسمت اول نگارش آورده شده بود ابزاری مهم و بسیار عالی است چون در فضای تحمیلی و ملتهب و جنجال خاص و برنامه ریزی شده دیگر ، دستورالعملهای اجرایی، ضوابط، و شرایط برای انتخاب، انتصاب و تغییر مدیران ادارات هریس کاربرد خاصی ندارد. ملاک اصلی در این راه فقط نظر نماینده حوزه و مدیران ارشد حوزه و در مرتبه دوم مدیران ارشد استانی هستند. (بی تاثیر از حوزه امتخابیه و مدیران آن نیست) توجه به شایسته سالاری و داشتن شرایط احراز برای پست های مدیریت در ادارات هریس بیشتر بر اساس نظر و خواست مدیران حوزه و نماینده حوزه و میزان ارادت برخی افراد خاص جامعه ما به خواست آنهاست. همین امر ساده سبب می شود تا افراد شایسته و مدعی هم از مسیر درست ارتقای شغلی و قانونی و شایسته سالاری عبور نكنند و یا به چالش سخت کشیده شوند و یا به راههای سهل الوصول چون حامی بودن و حامی شدن برای یکی از کاندیداها را بر گزینند تا در طی دوران انتخابات و بعد از آن، برای بدست آوردن جایگاه و مسئولیت، به حمایت از یک کاندیداها روی بیاورند تا عاقبت بخیر شوند و مطمئنا عاقبت چنین انتخابات تلافی و تلاقی شر و خیر فردی کاندیدها و حوزه است و جز عقب ماندگی تحمیلی عایدی برای شهرستان هریس ندارد در این سیستم معیوب شاخصها و معیارهای قانونی، شایستگی افراد، وظایف، نقش ها و مهارت های مدیریتی متناسب با پست در انتخاب افراد نقشی ندارد، طبیعی است كه مدیران بومی در این اوضاع و سیستم با توجه به احساس تعلق و شناخت بیشتر از منطقه هریس محاسن و مزایایی که دارد اتفاق نمی افتد و بهمین دلیل بعضی از مشكلات و شرایط منطقه ای ، گاهی اوقات محدودیت هایی را هم در اجرا ایجاد می كند.

سیف‌الدین‌صدری