به گزارش خبر تبریز به نقل از نصر، مهندس محمدتقی کبریت ساز توکلی (۱۳۱۰-۱۳۹۷) پس یک عمر با برکت و تلاش صادقانه در راه خدمت برای اعتلای صنعت کشورمان، صبح سه شنبه گذشته در زادگاهش تبریز که به آن عشق می ورزید، چشم از جهان فرو بست.

مراسم تشییع و گرامیداشت پدر صنعت آذربایجان صبح امروز از محل کارخانه کبریت توکلی آغاز شد و در ادامه پیکر بنیانگذار منطقه صنعتی غرب تبریز وارد کارخانه ماشین سازی تبریز شد.

پرسنل گروه ماشین سازی تبریز در این مراسم به ادای احترام و تجلیل از تلاش های مهندس توکلی در بنیان گذاری این کارخانه معظم پرداختند.

مردم قدرشناس تبریز امروز در قدردانی و تجلیل از بزرگمردی که یک لحظه برای خدمت از پای ننشست و بنیان صنعتی شدن تبریز و ایران را نهاد، کم نگذاشتند و با حضور باشکوه در مراسم تشییع و خاکسپاری مهندس توکلی در وادی رحمت تبریز، دین خود را به پدر صنعت آذربایجان اداء کردند.

به گزارش نصر، مهندس محمدتقی توکلی، در دهمین روز دهمین ماه دهمین سال قرن حاضر در خاک پاک تبریز چشم به جهان گشود و در دامان پدری پاک فطرت و مادری نجیب تربیت یافته و در شش سالگی اش به همراه اطفال آن دوران به مدرسه قدم گذاشته و شروع به علم آموزی کرد.

وی برای ادامه تحصیل به دبیرستان البرز تهران که در آن زمان یکی از بهترین مدارس کشور بود، فرستاده شد. او پس از اخذ مدرک دیپلم جهت تحصیلات عالیه و آکادمیک به دانشگاه نپر اسکای آمریکا رفت.

مهندس تقی توکلی در سال ۱۳۴۰ به افتخار وصلت با خانواده شهید سرافراز و تاریخ ساز، ثقه السلام رسید و ثمره این ازدواج موفق سه فرزند پسر و یک فرزند دختر شد.

پدر ایشان هم از فرهیختگان و تاجران بزرگ زمان خود بود که به تجارت نفت، شکر، کبریت و… مشغول بود تا اینکه در سال ۱۲۹۷ شمسی در تبریز اقدام به بنیانگذاری کارخانه کبریت توکلی کرد که اکنون با گذشت ۱۰۰ سال هنوز هم در صنعت و اشتغال کشور نقش بسزایی دارد. از عام المنفعه بودن این کارخانه همین بس که در سالهای ۱۳۱۸ و ۱۳۱۹ جمع کارکنان این کارخانه به ۹۰۰ نفر می رسید که نصف آنها مرد و نصف دیگرشان زن بودند. به غیر از این افتخار، آن مرحوم در سال ۱۳۲۸ اولین کارخانه برق خصوصی ایران را نیز در تبریزِ اولین احداث کرد و سندی دیگر بر افتخارات خود و دیارش افزود. سپس در جنب این کارخانه های عظیم کبریت و برق در سال ۱۳۴۲ کارخانه تولید نئوپان را نیز که از ضایعات کبریت تهیه می شد برای اولین بار در ایران احداث کرد و به دنبال آن کارخانه دیگری مرتبط با همین محصول، یعنی فورمیکا (روکشی که روی نئوپان کشیده می شد و آنرا در برابر رطوبت حفاظت و آنرا زیباتر می کرد) را احداث و راه اندازی کرد و بعد از آن صنعت کابینت سازی را برای اولین بار وارد بازار ایران کرد. تا آن زمان کابینت شناخته نشده بود و اگر هم کسی داشت یا خارجی بود و یا به صورت کمد های فلزی.

مهندس تقی توکلی بزرگترین نقش را در تولد و رشد صنعت نوین آذربایجان و به خصوص تبریز داشته است.

بیشتر مردم بزرگترین کار ایشان را همانا احداث کارخانه عظیم ماشین سازی تبریز می دانند که در سال ۱۳۴۵ در منطقه صنعتی غرب تبریز احداث شد که سال هاست این کارخانه مادر صنعتی چون ستاره پر فروغی در آسمان صنعت می درخشد.

احداث این کارخانه مادر تحولی عظیم در منطقه و کشور به وجود آورد و بنیان صنعتی شدن تبریز و کشور را بنا نهاد. بعداً از این مادر صنعت، بسیاری از کارخانه های استراتژیک و تاثیرگذار تبریز منشعب شدند؛ مانند کمپرسورسازی، پمپیران، نساجی، هاکسیران، موتوژن، ریخته گری ماشین سازی و گسترش صنایع ریلی؛ که مهندس توکلی در بنیانگذاری همه این کارخانه ها نقش سازنده و تاثیرگذاری داشت. ایشان در بنیانگذاری کارخانه بی همتای تراکتورسازی تبریز هم که می توان از آن به عنوان یک شهر صنعتی نام برد نقش بسزایی داشته اند و همچنین کارخانه ایدم که کیفیت محصولات آن زبانزد خاص و عام است.

امروز هر یک از این کارخانه ها خود به تنهایی یک قطب صنعتی برای شهری محسوب می شوند، در حالی که در سایه تلاش های این بزرگمرد همه اینها در یک جا بنام تبریز گرد آمده اند.

در گذشته، حال و آینده هزاران خانواده آبرومند از این سفره پهن شده صنعت متنعم شده و می شوند و در آینده هم بهره مند خواهند شد.

مهندس توکلی به مدت ۹ سال اول مدیریت عاملی کارخانه ماشین سازی را از سال های ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۴ بر عهده داشت. تبریز موقعیت ممتاز امروزش را مدیون زحمات این پدر زحمت کش خود می داند.

مهندس توکلی هیچ گاه از تلاش برای اعتلای صنعت و کمک به رشد آن دست برنداشت، چرا که ایشان در ساخت مجتمع های مس ایران، ذوب آهن، هپکو، آذرآب و ماشین سازی اراک و… هم نقش بسزایی داشته و در بنیان گذاری نیروگاه هسته ای بوشهر نیز در زمان وزارت نیرو نقش کلیدی ایفا نموده است.

مهندس توکلی، ابر مَرد تکرار نشدنی شهرمان امروز با عزت و شکوه و بر دوش مردم قدرشناس تبریز از کارخانه به خانه ابدی اش بدرقه شد.

روحش شاد و راهش پر رهرو باد…