به گزارش ایرنا، سوم شهریور ماه جاری بود که مرگ پنجه های خود را گشود تا فرزند صادقی از این دیار را پرکشد که در تمام ۳۰ سال سابقه روزنامه نگاری خود در قبل و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، هرگز فریب جاه و مقام را نخورد و شرافت و صداقت روزنامه نگارانه را با هیچ جایگاهی عوض نکرد؛ او مردمی بود از سلاله درستکاران که در طول سال های فعالیتش در کسوت روزنامه نگار، حرمت قلم را به معنای واقعی رعایت کرد و از روزنامه و روزنامه نگاری، نردبانی برای ترقی خود و اطرفیانش نساخت.

مرحوم امین زاده یکی از ستارگان پرشمار سپهر رسانه ای کشور از دیار آزادی ستان آذربایجان بود که همه حیات حرفه ای خود را پایتخت گذارند؛ او مصداق عینی این جمله استاد علی اکبر قاضی زاده بود که «بچه های تبریز و آذربایجان در روزنامه های تهران آقایی کرده اند و آقایی می کنند». آری! امین زاده از چهره های محبوب و محترم صنف روزنامه نگار، به ویژه قدما و زعمای این حوزه، بود.

با اینکه امین زاده افزون بر ۳۰ سال از بهترین سال های عمرش را در کسوت روزنامه نگار در موسسه های مطبوعاتی بنام کشورمان از قبیل اطلاعات، ایران و جام جم، سپری کرد، اما او به مصداق بیت «هر کو دور ماند از اصل خویش/ باز جوید روزگار وصل خویش»، عاشق و دلشیفته دیار قهرمانان بود و سال های آخر عمر را در شهر زادگاهش، تبریز، گذراند.

رضا خاکی‌نژاد، عضو انجمن پیشکسوتان مطبوعات و از دوستان و همکاران قدیمی امین زاده در روزنامه اطلاعات، پیرامون زندگی و مرگ این روزنامه‌نگار فقید گفته است:

«ابراهیم امین زاده، زاده تبریز، فرزند امین بندری شیشوان بود. سال ۱۳۴۳هنوز به دبیرستان می‌رفت که به عشق نوشتن و روزنامه‌نگاری از طریق یکی از دبیرانش به نام کاظم خوش‌خبر (شاعر و مترجم)، به اسماعیل‌ پیمان (صاحب امتیاز و مدیر روزنامه مهد آزادی) معرفی شد تا زیر نظر او به کارآموزی بپردازد. پیمان وقتی ذوق سرشار امین‌زاده را می‌بیند او را به صمد بهرنگی معرفی می‌کند تا ضمیمه ادبی روزنامه مهد آزادی را هفته‌ای یک بار منتشر کند. گفتنی است ‌که امین‌زاده در آن زمان با کتاب جمیله بوپاسا نوشته منصور تاراجی آشنا شد و همین‌کتاب شوق او را برای نوشتن ‌و روزنامه‌نگاری قوت بخشید.

امین زاده پس از دریافت دیپلم و پذیرش در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران در رشته روزنامه‌نگاری، با نشریات گوناگون به همکاری پرداخت. او سپس در سال ۱۳۵۰همکاری‌اش را با روزنامه اطلاعات آغاز کرد که ۲۵ سال به درازا کشید. ۱۰ سال کار در روزنامه ایران و نیز همکاری با بخش استان‌های روزنامه جام جم از جمله سوابق روزنامه‌نگاری او به شمار می‌رود.

امین‌زاده علاوه بر تدریس خبرنگاری و روزنامه‌نگاری، تالیفاتی از جمله در زمینه دستور زبان فارسی و تاریخ تئاتر آذربایجان داشت. او پس از بازنشستگی به زادگاهش تبریز بازگشت و در سال‌های اخیر با محافل فرهنگی و ادبی تبریز از جمله بنیاد پژوهشی شهریار همکاری می‌کرد. از او یک فرزند پسر به نام ساوالان باقی است.»

مرحوم امین زاده، استعداد و اخلاق روزنامه نگاری را یکجا داشت

استاد محمدحسن علملو، از روزنامه نگاران باسابقه و پیشکسوت تبریز، با اشاره به دوستی ۳۰ ساله اش با مرحوم امین زاده به ایرنا گفت: مرحوم امین زاده با وجود اینکه در تهران فعالیت می کرد و ساکن پایتخت بود، اما به دلیل اصالت تبریزی اش، علاوه بر همکار بودن، با من دوست بود و گاه و بیگاه با تلفن هایش سراغی از من می گرفت و جویای احوالم بود.

استاد علملو که چند سال قبل از روزنامه اطلاعات بازنشسته شده است، افزود: آن مرحوم، استعداد و اخلاف حرفه ای روزنامه نگاری را یکجا داشت و در طول تمام سال های فعالیت حرفه ای خود هرگز از جاده سلامت اخلاقی و حرفه ای خارج نشد؛ همین امر او را به چهره ای محبوب در عالم روزنامه نگاری پایتخت تبدیل کرد.

وی اضافه کرد: توان حرفه ای بالا، مناعت طبع، مهربانی و شجاعت از خصوصیات اخلاقی بارز مرحوم امین زاده بود که در طول افزون بر سه دهه فعالیت روزنامه نگاری ذره ای از آنها کاسته نشد.

وی ادامه داد: منزل پدری آن مرحوم در تبریز در محله تاریخی «مقصودیه» بود و هر وقت که به تبریز می آمد، سری هم به دفتر محلی روزنامه اطلاعات می زد و ما را مرهون محبت هایش می کرد.

وی یادآوری کرد: مرحوم امین زاده بسیار باسواد بود و به همین دلیل نیز در بین مطبوعاتی های پایتخت، چهره محبوب، دوست داشتنی و قابل احترام بود.

استاد علملو گفت: آن مرحوم با اینکه جایگاه والایی در بین بزرگان روزنامه و روزنامه نگاری کشور داشت، در سال های اخیر که در تبریز ساکن شده بود، به مطبوعات محلی محبت داشت و از هیچ گونه همکاری با آنها مضایقه نمی کرد.

مرحوم امین زاده، نماد موفقیت روزنامه نگاران محلی در پایتخت بود

مدیر موسسه مطبوعاتی «مهد آزادی» تبریز نیز با اشاره به اینکه مرحوم امین زاده مانند خیلی از چهره های مطبوعاتی و ادبی دیگر تبریز و آذربایجان، فعالیت خود را از ویژه نامه «مهدی آزادی آدینه» آغاز کرد، به ایرنا گفت: با توجه به فضای کوچک و دشوار تبریز برای فعالیت های مطبوعاتی، آن مرحوم در اوایل دهه ۱۳۵۰ شمسی به تهران رفت و در آنجا بالید و درخشید.

سیدمسعود پیمان با اشاره به معرفی مرحوم امین زاده برای آغاز فعالیت های مطبوعاتی در «مهدی آزادی آدینه»، ضمیمه روزنامه مهدی آزادی در نیمه دهه ۱۳۴۰ شمسی، افزود: آن مرحوم یکی از دهها چهره مطبوعاتی سرشناسی و موفقی بود که از خاک تبریز قد کشید، اما چون مسوولان محلی وقت، اهمیتی به وجود استعدادهای محلی نمی دادند، راه تهران را در پیش رفت و جایگاهی والا در بین مطبوعاتی ها یافت.

وی با اشاره به ضرورت درس آموزی از این قبیل اتفاقات اضافه کرد: مسوولان محلی تبریز و آذربایجان شرقی باید با بالا بردن سطح آستانه تحمل خود از یک سو و فراهم کردن زمینه رفاه و آسایش روزنامه نگاران محلی از سوی دیگر، نه تنها موجب مهاجرت و فرار نخبه های مطبوعاتی از این دیار به دیگر مناطق کشور نشوند، بلکه با کمک گرفتن از توان قلمی آنان در راستای توسعه بیشتر استان بکوشند.

وی ادامه داد: مرحوم امین زاده به خوشنامی در بین فعالان عرصه رسانه های پایتخت معروف و شناخته بود و پس از بازگشت به تبریز نیز احترام ویژه ای در بین قدیمی های عرصه فرهنگ و هنر این شهر داشت.

درگذشت مرحوم ابراهیم امین زاده، بازتاب گسترده ای در نزد قدیمی های صنف مطبوعات و مطبوعه نویسی داشت و انجمن پیشکسوتان مطبوعات، فقدان این روزنامه‌نگار پیشکسوت را به جامعه مطبوعات و خانواده وی تسلیت‌ گفت.