به گزارش فارس، قرار بود شورا به عنوان نهادی برخواسته از رای و اراده مردم، بازتاب‌دهنده مطالبات اقشار مردم در مدیریت شهری باشد.

قرار بود شورا از دردهای مردم حکایت کند و نیازها و مطالبات مردم را پیگیری کند؛ اما در دو سال گذشته، عمده فرصت شورا به کُری‌ها و بحث‌های فرسایشی گذشته و عاید چشمگیری برای شهر نداشته‌است.

شورای پنجم، با محوریت ائتلاف روی کار آمد. اما گذر ایام ثابت کرد که کارکرد آن ائتلاف، محدود به دوره انتخابات بود و اعضای آن، در تصمیم‌گیری‌های حساس بعدی، کمتر متحد و هم‌رای به نظر رسیدند و حتی گاه در مقابل هم نیز قرار گرفتند. امری که آرایش کلی شورا را به هم زد و نهاد مردمی مدیریت شهری را گرفتار تشتّت و پراکندگی کرد.

گفته‌اند «دخالت در اجرا» بدترین اتفاقی است که برای هر شورای شهر می‌تواند روی دهد. نظریه متفکران بزرگ و تجربه سال‌ها مدیریت شورایی در جهان نشان می‌دهد که دخالت در اجرا، زمینه‌ساز تخطی و فساد است.

نماینده‌ای که به بهانه «مشورت‌ و راهنمایی»، در عزل و نصب‌ها دخالت کند، نیروی انسانی به سازمان تحمیل کند، یا خود را در جهت‌دادن به طرح‌های اجرایی، محق بداند، طبیعی است که نمی‌تواند ناظر خوبی بر تصمیمات شهری باشد.

بی‌رودربایستی باید گفت، متاسفانه این آسیب، سال‌هاست که گرفتار مدیریت شهری تبریز است. به طوری که بسیاری از اعضای شورا با حلقه‌ای از افراد پیرامون خود شناخته می‌شود که در بخش‌های مختلف شهرداری، فعالیت می‌کنند. شماری از کارکنان شهرداری، یادگار سهمیه‌های ادوار پیشین شورا هستند. امری که از نهادینه‌شدن آسیب‌ها در مدیریت شهری تبریز حکایت دارد.

چند ماهی از تبریز۲۰۱۸ می‌گذرد. برنامه‌ای که قرار بود نام تبریز را حداقل در میان ۱۰ کشور اسلامی، زبان‌زد و شاخص کند. اما همین عنوان بین‌المللی به پاشنه آشیل تبریز –شاید در تمام ادوار تاریخ بلدیه تبریز- تبدیل شد. با این حال، اعضای شورای شهر، بسیار زودتر از آنچه تصور می‌شد، این تلخی را از یاد بردند. نه پیش از ۲۰۱۸، جدیتی برای پیگیری مطالبات ملی شهر از خود نشان دادند و نه بعد از آن، کوتاهی‌ها و اهمال‌های صورت‌گرفته را بازخواست کردند.

پروژه‌ای مانند مقبره‌الشعرا، سال‌هاست که درجا می‌زند و به یکی از رسوایی‌های شهر تبدیل شده‌است، اما اراده‌ای از سوی اعضای شورا برای تعیین تکلیف این پروژه دیده نمی‌شود.

آسفالت شهر، مدام در حال پوست‌اندازی است و تازه بعد از دو سال، سه عضو شورا به این نتیجه رسیده‌اند که این آسفالت، قیر ندارد!

حاشیه‌نشینی تبریز، موضوع جدیدی نیست و انتظار هم نمی‌رود که در یک دوره چهار ساله اقدام تحول‌آفرینی در آن صورت بگیرد؛ اما تصمیم قطعی شورا و شهرداری برای یک اتخاذ یک راهکار عملیاتی برای آن مشخص نیست و حاشیه‌نشینان تبریز جز بازدیدهای صوری، نفعی از شورای شهر خود ندیده‌اند.

اگر جز این است، اعضای شورا می‌توانند تشریح کنند چه تاثیر محسوسی در هریک از مواردی که به عنوان مثال عنوان شد، داشته‌اند!؟ کدام مواخذه و قاطعیت در نظارت اعضای شورای شهر دیده شده‌است.

بله! «همدلی و آرامش» که مشی کلی رئیس شورای شهر تبریز شناخته می‌شود، بسیار زیبا و کارساز است اما این عنوان، نباید زمینه انفعال و سستی فراهم کند. شورای شهر تبریز، از فقدان قاطعیت در تصمیم‌سازی و نظارت رنج می‌برد و مجادلات و بحث‌های درونی آن، نتوانسته تاثیرگذاری بیرونی داشته باشد.

با تمام این تفاسیر، جا دارد در روز ملی شوراها، که یادآور فرمان تاریخی امام راحل(ره) در اردیبهشت ۵۸ است، بیشتر در مورد کارکردهای این نهاد مردمی بیندیشیم. شورا به خودی خود، از زلال اندیشه اسلامی نشات گرفته و زیباترین تجلی مردم‌سالاری به شمار می‌رود.

باید دید چگونه می‌توان از این اندیشه زلال، بهتر از این بهره جست و چگونه می‌توان این روز را تبریک گفت!؟