سر همین قانون مسخره واگذاری، پنج – شش سال قبل به چند نفر بی‌خبر و شوت از همه‌جا واگذار شد که نه تنها سواد همه‌شان روی هم‌رفته دپیلم نمی‌شد که هیچ، بلکه حتی هیچ‌کدام‌ از آنها در عمرشان سابقه دیدن یک کارخانه از نزدیک را نداشتند چه برسد به این‌که انتظار داشته باشیم تعریف سیستم تولید و زنجیره تامین و غیره را بدانند.
واگذاری و ورشکستگی آنجا قصّه‌ای دارد برای خودش که مثنوی هفتاد من کاغذ می‌طلبد و عاقبت هم در همان سال اول پُر روتر، چشم سفیدتر و شوفرتر از همه، سهام بقیه را مثل گوشت قربانی جمع و جور کرد و شد صاحب کارخانه!
شش – هفت ماه بعد هم آنچه نباید می‌شد، شد! و کارخانه از ریشه تا برند، از نیروی متخصص تا تکنولوژی به ثمن بخس بر باد شد و حسرت وجود آن کارخانه ماند به دل کارگرانش و البته مردم این شهر. خدا از سر تقصیرات باعث و بانی این خیانت نگذرد.
و اما بعد…
به شنیدن خبر فوت مهندس #محمدتقی_توکلی، یاد کارخانه ورشکست شده‌مان و سهامدار هفت‌خطش افتادم و در ذهنم به مقایسه این دو نفر پرداختم… آدم‌ها فرق می‌کنند یکی از خشت تا ثریا را با خون‌دل می‌سازد و می‌سازد و می‌سازد و دیگری از راه نرسیده بنیان گذشتگان بر باد می‌دهد…. بعد متوجه شدم چه بیراه و پُر جفا می‌روم در این مقایسه! توکلی کجا و آن یاروی تازه به دوران رسیده کجا؟! توگویی برخی اوقات حتی مقایسه ذهنی برخی آدم‌ها هم حق‌الناس به گردن می‌آورد!
باری… توکلی آدم بزرگی بود و خدماتش برای این شهر بیش از هر مسئولی است که با هزار ادعا، افاده و منّت در گذشته و حال می‌آیند و می‌روند، بی‌آن‌که کار مفیدی برای خلق‌الله کرده باشند.
ما ترک‌ها مثلی داریم بدین مضمون که: #چورک_ویرماخ_هر_کیشینین_ایشی_دییر (نان دادن کار هر مردی نیست) و توکلی از آن مردهای نیک بود که نان سفره خیلی‌ از مردم این شهر به واسطه درایت او بود، بی‌آن‌که خط و نشانی از او باشد و صنعتی شدن تبریز مرهون اوست.
و افسوس بزرگ این‌که شهری که به ایامی نه‌ چندان دور مهم‌ترین شهر صنعتی کشور بود، در فقدان #پدران_صنعتی، روز به روز خاکستر به سر می‌شود و به درّه ناکجا آباد ورشکستگی نزدیک‌تر.
خداوند توکلی، مقیمی و دیگرانی که #نان_درآوردن را مشق جوانان این شهر کردند، بیامرزد و در زمره شهدا مشحور کند.