بر اساس اصل ۱۵ قانون اساسی زبان و خطِ رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد ولی استفاده از زبان‌های محلی و قومی در مطبوعات و رسانه‌های گروهی و تدریس ادبیات آن‌ها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است. اما از سوی دیگر در شرایط کنونی اولویت ها و ضرورت های حوزه گویش ها و زبان های محلی را پرداختن به زبان های در خطر است. اتفاقا مناسب هایی مانند روز جهانی زبان مادری فرصتی است تا ما به جایگاه زبان مادری در نظام آموزشی و حوزه عمومی توجه ویژه ای داشته باشیم.

حمایت از تنوع زبانی، چند زبانگی، ترویج، شناخت و نگهداشت زبان ها و گویش های و به ویژه زبان هایی که در معرض خطر هستند و پیشگیری از بحران نابودی زبان ها و معاقب آن ناپدید شدن فرهنگ ها یک مسئله ملی و حتی جهانی است. زبان رابطه مستقیم با فرهنگ دارد و احیای زبان ها و پاسداشت آنها پاسداشت فرهنگ و سنت هاست. برای مثال برای ما آذربایجانی ها زبان مادری تنها زبان نیست بلکه مهمترین نمود فرهنگ مان بوده و پاسداشت آن به منزله ابقا و احیای هویت و فرهنگ آذربایجان است.

در قانون اساسی ما صراحتا ذکر شده آموزش و ترویج زبان های محلی و قومی در کنار زبان رسمی کشور که فارسی است، بلامانع است و من طرفدار این روش و منش هستم. من افراط گرایی در این حوزه را قبول ندارم اما باید در نظر داشت که زبان مادری در شکل گیری هویت و شخصیت افراد موثر است و فراگیری زبان مادری بر تداوم پیوند فرد با گذشته و ریشه خود خواهد افزود از سوی دیگر با نابودی یک زبان در اصل فرهنگ ارزشمند یک قوم همراه با پیشینه تاریخی، اجتماعی و هنری آن از بین می‌رود .

رهبر معظم انقلاب هنگامی که در کنار کودکی پنج ساله با زبان شیرین ترکی صحبت می کنند و به مادرش نصیحت می کنند که زبان ترکی را به وی کامل آموزش دهد چون این کودک در آینده در محیط جامعه، خود به خود زبان فارسی را می آموزد.

* نماینده مردم تبریز، اسکو و آذرشهر در مجلس شورای اسلامی